Kermisrel in Wervershoof

In alle dorpen doen zich tijdens de jaarlijkse kermis wel eens ordeproblemen voor. Meestal valt het allemaal wel mee maar soms slaat de vlam in de pan. Dat laatste gebeurde in Wervershoof vlak na de kermis van 1934. Bij de sluiting van de kermis in de nacht van dinsdag 21 augustus op woensdag 22 augustus 1934 kwam het tot ongeregeldheden. De politie sommeerde de kermisgangers door te lopen. Degenen die geen gevolg gaven aan deze oproep konden rekenen op klappen met de blanke sabel en de gummistok. Ook sommige naar eigen zeggen goedwillende burgers die toevallig in de buurt waren, liepen flinke klappen op.

klagers

Diverse inwoners van Wervershoof vervoegden zich woensdagochtend op het gemeentehuis om hun beklag te doen. Ze meenden de burgemeester te spreken te kunnen krijgen, maar die was na afloop van de kermis meteen een paar dagen met verlof gegaan. Op het moment dat hij weg ging was alles nog rustig. Hij meende zijn gemeente dus wel even te kunnen verlaten. De woning van veldwachter A. Schellevis bevond zich in het gemeentehuis, zodat de veldwachter zelf de boze Wervershovers moest ontvangen.

Blijkbaar voldeden de antwoorden van de veldwachter niet aan de verwachtingen van de klagers. Het bleef namelijk de hele ochtend onrustig. De veldwachter voelde zich genoodzaakt de majoor van de Rijksveldwacht van Medemblik te waarschuwen. Die kwam meteen. De situatie overziende vroeg de majoor de rijksveldwachter Slegt van Oostwoud om assistentie. De majoor zelf vertrok in de loop van de dag. Rond half zeven ’s avonds was er nauwelijks iemand meer rond het gemeentehuis te bekennen. De rijksveldwacht van Oostwoud besloot daarom ook terug te gaan naar zijn standplaats.

’s Avonds kwamen de klagers terug, begeleid door een groep van zo’n vijfhonderd boze Wervershovers. Zij stonden te joelen en te schreeuwen voor het gemeentehuis. “Kom er eens uit als je durft”, riepen ze. De situatie werd steeds dreigender. De menigte gooide met stenen en trapte tegen de deur. De veldwachter en zijn vrouw voelden zich behoorlijk in het nauw gedreven. Zij besloten daarom hun kinderen, die aan de voorkant van het gebouw lagen te slapen, in veiligheid te brengen. Het werd tijd om hulp te vragen.

hulp

In eerste instantie lukte het de veldwachter niet om iemand te waarschuwen. De majoor van de Rijksveldwacht was niet telefonisch bereikbaar. Ook bij de politie van Andijk kreeg hij geen gehoor. De tijd begon intussen te dringen. Het volk werd steeds rumoeriger en het liep al aardig tegen negen uur ’s avonds, het moment dat het telefoonkantoor dicht ging. Na sluiting van het telefoonkantoor was bellen niet meer mogelijk. Dat kon alleen als je doorverbinding had en dat was niet het geval. De waarnemend burgemeester had geen telefoon dus die was ook niet bereikbaar. Uiteindelijk belde veldwachter Schellevis de burgemeester van Hoogkarspel om hulp. Die kwam en hij bracht de rijksveldwachter Bark en de gemeenteveldwachters Baas van Grootebroek en Wokke van Hoogkarspel mee.

Direct na aankomst veegden de opgetrommelde veldwachters samen met  de veldwachter van Wervershoof de omgeving schoon. De mensen die niet wensten te vertrekken, kregen flinke klappen met klewang en gummistok. Het ontruimen van de straat duurde ongeveer een uur.
Inmiddels lukte het de burgemeester van Hoogkarspel om de majoor der Rijksveldwacht te Medemblik te waarschuwen. Die was ook gauw ter plaatse. Omstreeks half twaalf ’s avonds keerde de rust terug in Wervershoof……

Door deze rellen verloor de veldwachter aanzien en respect. De burgemeester vond het daarom beter hem over te plaatsen. Hij verzocht de Commissaris der Koningin hieraan zijn medewerking te verlenen. Veldwachter Schellevis wilde zelf ook liever bij een groter korps werken. We kunnen uit het dossier niet opmaken of het gelukt is een andere standplaats voor hem te vinden.
Er kwam wel telefonische doorverbinding voor de politiepost. De raad besloot akkoord te gaan met een jaarlijkse uitgave van fl. 40,00 voor dit doel.