Zie ook: 0134/118, 119; 0222/012; 0367/085, 086, 158; 0372/045, 157; 0373/002; 0374/113; 0376/064, 065; 0377/002; 0378/016; 0383/110; 0385/162; 6580/058.
Betreft tenaamstelling van een stukje erfleen te Zwaagdijk onder Westwoud.

Tevens is terloops sprake van sterfte van rundvee tussen 1713 en 1719.
Twee schepenen der stede Westwoud verklaren, dat een zekere inwoner van Wognum, de machtiger in deze, een zoon is van een rond kerst 1708 overleden Westwouder, op wiens naam het betreffende leenland heeft gestaan.

Het gaat hier om 800 roeden land, gelegen te Westwoud met het eind aan de Zwaagdijksloot. Volgens de schepenen heeft dit leenland tot en met het jaar 1713 een huurwaarde gehad van niet meer dan ƒ 32.- per jaar, waarna het vanwege het sterven van het rundvee tot 1719 niet meer dan ƒ 16.- à ƒ 18.- per jaar kon worden verhuurd, en daarna tot 1723 weer zo’n ƒ 30.- huur per jaar had kunnen opbrengen, maar sedertdien en tot heden toe niet meer dan ƒ 27.- huur per jaar waard is geweest. Daartegenover staat dat het land in verponding slechts tegen ƒ 8.- staat aangeslagen, terwijl de ‘binnenonkosten’, landschot, dijk- en molen-gelden van jaar tot jaar gerekend wel ƒ 10.- hebben bedragen, zodat sedert de dood van de vader van de betreffende Wognummer (rond kerst 1708) de ongelden van dit land net zoveel hebben bedragen of zelfs wel méér, dan het land in huur waard was.

De nu 28-jarige oudste zoon van de vroegere eigenaar, nu woonachtig te Wognum, heeft pas onlangs vernomen dat zijn overleden vader deze 800 roeden land in leen had gehad van het Huis van Naaldwijk, ‘Honsholredijk’ (= Honselersdijk) en Wate-ringen, en dat dit land na de dood van zijn vader volgens het leenrecht op hem als oudste zoon was overgegaan. Daarom machtigt hij een zekere inwoner van Berkhout om in zijn naam te compareren voor de ‘heere stadhouder ende leenmannen van den huyse van Naaldwijk, Honsholredijk ende Wateringe’ en aldaar uit zijn naam te ‘versoeken ende obtineeren verlij ende investiture’ op diens eigen naam van dit ‘onversterffelijk erfleen, binnen agterzusterskinderen niet te verster-ven, den jonger man altijdt de voorhandt te hebben voor het ouder wijf, daar zij van wettigen geboorte even na zijn, te verheergewaden als het vervald, met een capoen of vijf schellingen daarvoor ende sulx op hem comparant verstorven.’ De comparant geeft zijn gemachtigde ‘volkomen last ende magt omme van het voorsz[eyde] leen te doen behoorlijke hulde, eedt ende manschap’, ende verder alles te doen wat hijzelf had kunnen doen als hij daar aanwezig zou zijn.