Zie ook: 3872/080A, 080B, 388, 389.
Betreft jongeman uit Nibbixwoud, zoon van de schoolmeester aldaar, die al 10 jaar in Algiers (in ‘Turckiën’, volgens het register), in slavernij verkeert.

Oproep tot het geven van geld (‘bede van aelmisse’) door de vredemakers van Nibbixwoud (niet met name genoemd), van wie de handtekeningen ontbreken.
De ‘vreedmakers ende regenten’ van Nibbixwoud doen kond, dat de jongeman ‘nu wel de thien jaren tot Algiers ende elders in slavernije van de Turcken heeft geseten, waeromme hij hem noch moet onthouden, sijnde de slavernije ende ellende soodanich, dat alle christen haren sich daerover moeten ontfarmen, gelijck ’t selve menichmael door d’eygen hant van den voors[chreven] gevangen alhier is overgeschreven.

Ende also ons nu onlancx is bekentgeworden den prijs ende maniere omme hem uyt den voors[chreven] slavernije te mogen verlossen, indien sulcx ten wege gebracht soude connen werden, welck rantsoen bestaet in 400 stucken van achten, ende den geringe staet ende middelen van de voors[chreven] gevangen ende vrienden alhier niet en v[er]mach, omme ’t selve rantsoen promtel[ijck] ende ten vollen te connen betalen, so is ’t dat wij regenten voorn[oemt] met assistentie van de voors[chreven] vader ende vrienden soo vele middelen becomen, ende dese saecke sooverre gebracht hebben, dat het cort van ’t voors[chreven] rantsoen nu is ontrent 400 gul[den], ’t welcke tegenwoordich seer benoodicht is, ende ’t selve mitsdesen van de goede luyden v[er]socht ende gebeden sal worden.
Versoecken wij derhalven (met advys van den vader, voochden ende vrienden van den voors[chreven] gevangen) tegenwoordich aen allen steden, plaetsen ende andere particuliere persoonen hiertoe v[er]socht, dattet hare goede geliefte sij een milde ende rijcke aelmisse daertoe te willen geven ende mededeelen, teneynde den voors[chreven] gevangen uyt sijne langduyrige slavernije sal mogen geraecken.
Gedenckende daerinne de liefde die wij in sulcke gelegenth[ey]t sijnde, mede alsdan van onsen evennaesten seer gaerne aen ons betoont souden willen hebben, alsmede op de spreucke des h[eyligen] apostels totten Hebreeën in ‘t 13e capittel: dat wij de gevangenen sullen gedencken gelijck of wij mede gevangen waren. ’t Welcke doende, willen wij ’t selve mede in gelijcke saecken hierna wederomme aen u e[delen] seer gaerne v[er]schuldigen, ende van gelijcken na v[er]mogen aen den uwen betoonen. Ten Oorconde soo hebben wij vreedmakers voorn[oem]t uyt den naem van onse vroetschappen desen laten passeren, ende met onse eygene handen ontertekent’.